6 maart 2022, Stadio Renato Dall’Ara
De toerist
Na een goede nachtrust ontwaak ik in het zonnige Italië. Degene die vanaf het begin alles meeleest weet dat ik geen liefhebber ben van regen, gure wind en lage tempraturen. Daarom voel ik me deze keer spreekwoordelijk als een vis in het water. Ik vertrek richting het centrum voor een Italiaans ontbijt. Als ik een plekje in de zon gevonden heb op het terras met uitzicht op de Fontana del Nettuno twijfel ik geen moment. Italianen zijn niet van een hartig ontbijt dus pas ik me aan. De serveerster komt al snel naar mij toe en bij haar bestel ik een cornetto cioccolato en een espresso. Meneer naast mij ontvangt zojuist ook zijn espresso en is zichtbaar verbaasd over het kleine formaat. Hij mompelt wat en uiteindelijk laat zijn vrouw weten dat hij het maar moet accepteren. Na mijn ontbijt neem ik de tijd om de stad te verkennen die twee gezichten heeft. Aan de ene kant een stijlvolle stad met veel historie en aan de andere kant een rauwe stad met veel street art. Vanaf het terras loop ik richting de Basilica di San Petronio. Deze basiliek is de op vijf na grootste basiliek ter wereld. Het meest bijzondere aan deze basiliek is de zonnewijzer in de kerk. Na het bezoeken van de basiliek loop ik door richting Le Due Torri. Beide torens kan je niet missen als je in Bologna bent. De twee scheve torens zijn nog over uit de zestiende eeuw. Destijds werden dit soort hoge torens gebouwd als je een goed vermogen had om te laten zien hoeveel macht je had. Je kan de toren beklimmen maar daar kies ik niet voor. Omdat ik vandaag nog veel stappen te zetten heb laat ik deze uitdaging van minimaal vijfhonderd treden zitten. Als laatste ga ik opzoek naar een stukje Venetië in Bologna. De rivier Reno stroomt ondergronds door de stad heen en komt op sommige plekken bovengronds. Het levert mooie plaatjes op. Veel toeristen maken hier samen een selfie of hangen een slotje op net als in Parijs.
Stadio
Het is tijd om naar het stadion te wandelen. Omdat ik gisteren moest haasten en de aftrap gemist heb wil ik vandaag het tegenovergestelde doen. Ruim voor aanvang van de wedstrijd loop ik aan. Vanuit het centrum, via Porta Saragozza naar het stadion. Nog voordat ik arriveer bij het stadion is het tijd voor lunch. Ik zoek een tentje op waar ik een broodje kan halen en al snel is het raak. Uiteraard ook hier broodjes met veel vleeswaren, maar vooral mortadella. Ik bestel een broodje met typische mortadella uit Bologna. Als je een slager in de buurt hebt dan ga eens naar die slager toe en koop uitsluitend alleen mortaldella die gecertificeerd is als Mortadella Bologna IGP. Je bent verzekerd van een heerlijk, zacht en smeltend stukje worst. Enfin, het is tijd om naar het stadion te gaan. Bij aankomst valt meteen de gigantische toren op van tweeënveertig meter hoog. De La Torre di Maratona was een project van Giulio Ulisse Arata. De toren uit de jaren dertig had als doel de weerstand van sporters te symboliseren. Het lijkt mij dat die boodschap wel over kwam want hij is in het echt namelijk nog imponerender dan op foto’s. Waar veel stadions een blik verf gehad hebben tijdens de coronapandemie heeft dit stadion dat gelukkig niet. Het blauw en geel van het staal en de trappen zien eruit alsof het jaren geleden de laatste keer was. Als stadionliefhebber is dit het mooiste wat er is. Na een rondje om het stadion loop ik de eerste tientallen meters van de tocht naar Santuario Madonna di San Luca. Deze stijgende wandeling brengt me naar een hoogte waar ik het stadion vanaf de heuvel kan bekijken. Bij het verkeersbord waar Bologna op staat schiet ik een foto en loop ik snel weer naar beneden. Het verbaast me dat een aantal Italianen deze wandeling omhoog rent. Ik krijg al last van mijn rikketik als ik eraan moet denken.
Inglese, Tedesco e Olandese
Het is nog ruim een uur voordat de wedstrijd gaat beginnen dus maak ik de keuze om naar de juiste ingang te gaan. Op de dag dat de kaarten in de general sale kwamen heb ik mijn slag geslagen. Via de ingang voor de Curva San Luca kom ik binnen en zie ik het stadion vanbinnen. Wauw, dat was het eerste wat ik dacht. Ik maak gebruik van het nog bijna lege stadion om van alle kanten wat vast te leggen. Het valt me al snel op dat ik niet de enige groundhopper ben. Al snel hoor ik Duits en Engels om me heen en zie ik mensen met compactcamera’s foto’s maken. Het stadion is ook door mij op de gevoelige plaat vastgelegd en nou is het tijd om naar de catering te gaan. Bij een wedstrijd hoort bier en of dat nu Serie A is of vijfde klasse zaterdag dat maakt niet uit. Voetbal en bier gaan samen hand in hand dus ook hier. Vandaag wordt er gelukkig Italiaans bier geschonken in plaats van het wereldberoemde Heineken. Inmiddels druppelt het stadion vol en valt mij iets op. Alsof er volksstammen Nederlandse vrouwen naar het stadion gekomen, overal hoor ik Nederlandse. Gelukkig voor mij hoef ik vandaag niet naar die vrouwen binnen de lijnen te kijken. Als er iets is waarvan ik vind dat het niet om aan te zien is, dan is het vrouwenvoetbal.
De wedstrijd
Tijd om een plekje op te zoeken om de wedstrijd te kijken. Ik kies er voor om op de plek te gaan zitten die op mijn ticket staat. Ja, je leest het goed, ik ga zitten. Dit duurt dan ook niet heel lang omdat ik zie dat er een aantal plekken vrij zijn. Snel loop ik de trap op en ga ik bij een aantal mensen staan die de wedstrijd staand volgen. Voetbal kijken doe ik het liefst staand want op die manier kan ik meer passie en energie kwijt. Bij de thuisclub staat een Nederlander in de basis. Jerdy Schouten maakte de overstap van Excelsior naar Bologna FC. En waar hij vorig seizoen nog op een basisplaats kon rekenen is dat dit seizoen een stuk minder door zijn blessureleed. Sinds zijn comeback begin februari staat Schouten weer vast in de basis elf van Bologna FC. Helaas kunnen Schouten en de andere negentien veldspelers in de eerste helft geen potten breken. Een saaie eerste helft wordt beëindigd met de brilstand, 0-0. Tijdens de rust zoek ik het onder de tribunes en loop ik wat rond. Ik probeer richting een poort de lange zijde op te lopen om tijdens de wedstrijd bij de toren te komen maar helaas. Zonder nog maar iets gezegd te hebben tegen meneer steward word ik teruggestuurd. Helaas, dan maar tijd om de catering op te zoeken en wat drinken te halen. Ondertussen loop ik met bier de trap weer op als de tweede helft begint. Het enige moment van opleving voor mij is als Nederlander Mitchell Dijks tussen de lijnen komt. Hij krijgt nog ruim een halfuur van zijn trainer om iets te laten zien, maar ook tevergeefs. Na vijfennegentig slechte minuten fluit de scheidsrechter voor de laatste keer vandaag.
Irritatiefactortje
Na de wedstrijd wacht ik wederom zo lang mogelijk om het stadion te verlaten. Puur om nog even te genieten van de plek waar ik op dat moment ben. Dit stadion gaat gelukkig niet gesloopt worden, maar wordt gerenoveerd. Waarschijnlijk zal ik het in de huidige staat niet meer zien. Tenzij ik toevallig in de buurt ben en Bologna FC speelt thuis. Als het tijd is om het stadion te verlaten loop ik dwars door de uitsupporters heen richting de fanshop. De supporters van Torino hebben een aantal busjes gevuld met eten en drinken, uitschuifbare tafels gemonteerd en zo kan iedereen op die manier wat te eten en te drinken pakken. Ik vind het geniaal bedacht en het straalt saamhorigheid uit. Ik zwaai een keer naar wat gasten en loop vervolgens verder. Bij de fanshop staat een speciale Lamborghini want iedereen maakt er foto’s van. Nou ben ik geen autokenner en heb ik geen idee wat voor Lamborghini het is. Omdat hij zo foeilelijk gewrapt is maakt het mij ook niet warm of koud, maar voor de leukigheid doe ik maar mee met foto’s maken. Aangekomen bij de fanshop irriteer ik me voor het eerst aan het aanbod sjaals. Bij iedere club die ik bezocht heb koop ik een sjaal om mijn zolder vol te hangen. Sjaals die ik momenteel nog mis zijn FC Volendam en FC Den Bosch, maar de rest hangt prachtig op zolder. Alle sjaals die hier verkocht worden zijn van polyester en geven een kunststof gevoel. Het aanbod is ook niet breed dus besluit ik om geen sjaal te kopen. Hopelijk loop ik nog langs een lokaal winkeltje waar ik een sjaal kan scoren. Na deze teleurstelling loop ik naar de uitgang. Hiermee komt ook een einde aan deze voetbaltrip. Italië heeft inmiddels een warm plekje in mijn hart. Het lekkere eten en drinken, zonnige weer, historische stadions en fanatieke supporters maken voor mij Italië een uitstekend land. Dat komt ook goed uit met stadions als Stadio Luigi Ferraris en Stadio San Paolo op de bucketlist. Italië wordt dus vervolgd.
