5 maart 2022, Stadio Ennio Tardini
De reisgoden
Zaterdagochtend vertrek ik op tijd richting Eindhoven AirPort. Om tien over negen staat er een vliegtuig van RyanAir mede op mij te wachten met als eindbestemming Bologna AirPort. Een lang weekend weg met twee wedstrijden op de planning op Italiaanse bodem, vaak niet doelpuntrijk. Voor vandaag heb ik een strakke planning gemaakt. Bij aankomst direct door naar m’n appartement en dan zo snel mogelijk de trein naar Parma toe. Als alles goed verloopt kom ik op tijd aan en zal ik Buffon, die onlangs zijn contract heeft verlengt tot 2024, zien voetballen. Echter denken de reisgoden daar anders over. Als ik in Boeddha zou geloven heb ik in mijn vorige leven iets vreselijks gedaan. Na een annulering van de reis naar Boekarest begint ook deze reis met een tegenslag. Op het vliegveld wordt bekend dat ik een uur vertraging heb. Na het opnieuw uitstippelen van mijn planning lijkt het erop dat ik op tijd bij Stadio Ennio Tardini aankom.
Bus, stadio, calcio
De vlucht verloopt goed en het uitzicht boven de Alpen is adembenemend. Bij aankomst in Bologna is het heerlijk weer. De zon schijnt en de vitamine D op m’n huid doen me goed. Ik haast me naar de taxi toe die me direct naar het appartement brengt. Zonder te kijken hoe m’n kamer eruit ziet gooi ik m’n tas op bed en ben ik weer weg. In een stevige looppas kom ik aan bij het centraal station. Ik koop gemakkelijk een kaartje, eet een broodje typisch mortadella (tip!) en stap in de trein. Het gemak en comfort van de Trenitalia verrast me positief. Alles is schoon, geen graffiti, overal de mogelijkheid je telefoon op te halen en geen afgetrapte stoelen. Mede dankzij het stipte tijdplan van de spoordienst kom ik aan in Parma. Nog dertig minuten heb ik de tijd om van het station naar het stadion te komen, maar dan komt er zand in de motor. Er zijn twee busstations maar nergens vind ik een informatiebord waarop ik kan vinden vanaf waar welke bus vertrekt. Na het missen van de eerste twee opties maak ik de keuze om zwart te reizen. Als domme toerist ben ik er van overtuigd dat ik me wel uit een dreigende situatie kan lullen. Ik zie de juiste bus aankomen en stap in met de gedachte dat ik het ga halen. Via Google Maps volg ik de route totdat de buschauffeur ineens een afslag neemt. Ik spoed me naar de buschauffeur toe en vraag hem “Bus, stadio, calcio?” Hij knikt nee, omdat Parma thuis speelt rijdt de bus een andere route. Ik maak de keuze om uit te stappen met de gedachte dat ik de aftrap niet ga halen. Het is nog vijftien minuten lopen dus ik maak er een hardloopwedstrijd van. Als Daphne Schippers meeleest dan mag ze me wat training geven. Als beperkte spits in een vriendenelftal tip ik niet aan haar niveau. Helaas geen olympische medailles maar wel zweet op mijn rug. Ein-de-lijk kom ik aan bij het stadion en is het tijd voor bier, tribunes en een voetbalwedstrijd.
Entrata Curva Nord
Bij de ingang controleren ze mijn kaart. In het Italiaans vertellen ze wat tegen me, maar ik heb geen idee wat. Wat blijkt, verkeerde ingang. Er wordt gewezen en met wat Engels en Spaanse woorden blijkt dat ik naar de andere kant van het stadion moet. Vooraf heb ik een kaartje gekocht voor de Curva Nord en die ingang moet ik uiteraard hebben. Na een vriendelijk bedankje loop ik richting de juiste ingang. Zonder enige controle loop ik door en loop ik eindelijk onder de tribunes. Omdat het stuk hardlopen heeft gezorgd voor het verlies van wat vocht bestel ik bij de eerste en beste barjuffrouw twee koude biertjes. Blijkbaar is mijn Italiaans goed genoeg voor deze bestelling want ze begrijpt me. Zo krijg ik twee Heineken in mijn handen en loop ik naar de ingang van vak CN2. Zowel de ultra’s als de wedstrijd zijn al begonnen dus zoek ik snel een plek hoog op de korte zijde om even bij te komen. Hoog op de tribune in de zon en met een biertje in m’n hand kom ik tot rust en is het tijd voor een pot voetbal.
Gigi
Ik sta nog om me heen te kijken als onder mijn neus de 1-0 tegen de touwen vliegt. De vier capo’s van Parma hebben niet door wat er op het veld gebeurt maar feesten mee. Zij staan heel de wedstrijd met de rug naar het veld toe en zijn alleen maar bezig om iedereen te laten zingen, springen en te zwaaien met hun sjaal. Dat irriteert met enig regelmaat mijn buren omdat er blijkbaar liederen worden gezongen die niet voor kinderoren bestemd zijn. Heel druk kan hij zich er niet om maken want die capo’s gaan daar geen rekening mee houden. Ondertussen breekt minuut zevenentwintig aan en vinden ze in het uitvak dat het tijd is voor een heuse sfeeractie. Alle vlaggetjes worden van stal gehaald en dit witte rookt stijgt op uit het uitvak. De kleuren van Reggina zijn te zien in het uitvak. Waarom dit in deze minuut gebeurt? Geen idee. Ik weet dat Reggina is opgericht in 1914 en dat Andrea Pirlo een jaar voor Reggina heeft gespeeld, maar daar blijft het dan ook bij. Dat neemt niet weg dat het er wel goed uit ziet alleen slaat het niet over op het elftal. Na de sfeeractie vertrek ik naar de andere kant van de tribune om de rest van de eerste helft te zien. Iedere bal die Buffon tegenhoudt wordt door het hele stadion met gejuich ontvangen en door the man himself iedere keer met een gebalde vuist. Dat Italiaans voetbal vaak verdedigend ingesteld is zie ik vandaag ook. Buffon houdt zijn doel schoon en Parma dringt ook niet meer aan voor een tweede treffer. We gaan rusten met een 1-0 voorsprong voor de thuisploeg en ik bedenk me al dat ik niet veel doelpunten meer ga zien dit weekend.
Tommy Shelby
Tijdens de rust neem ik de tijd om het stadion ook te bekijken onder de tribunes. Terwijl ik wat foto’s aan het schieten ben van de muurschilderingen, de trappen en het beton word ik aangesproken. Nieuwsgierig wordt aan mij gevraagd waar ik vandaan kom en wat ik kom doen. In mijn beste Engels geef ik aan dat ik uit Nederland kom en dat ik vanochtend vroeg ben vertrokken om naar Parma te komen en uiteraard prosciutto en formaggio uit Parma te eten. Omdat een aantal gasten in Engeland wonen en ik Engels leek vroegen ze naar me. Blijkbaar doet een flatcap wonderen en krijg je meteen de stempel Tommy Shelby. De tweede helft staat op het punt van beginnen dus ik vertrek weer richting de tribunes. Dit keer niet achter het doel, maar zo dicht mogelijk tegen de lange zijde aan. Vanaf hier heb ik goed zicht op de wedstrijd, de hoofdtribune en sta ik heerlijk in de zon. Op welke plek ik ook sta het stadion heeft iets speciaals en ik raak er niet aangewend. Misschien zijn het de veelal gele stoeltjes of de twee onoverdekte tribunes ik raak niet uitgekeken. Gelukkig biedt de wedstrijd wel afleiding. Parma wordt met de rug tegen de muur geduwd maar grote kansen ontbreken nog. Dan komt een belabberde voorzet op een voet van een Parma verdediger en rolt deze in het doel. Buffon is kansloos en kan de bal alleen maar uit het net halen, 1-1. Buffon baalt zichtbaar en bijt van woede bijna de bal door tweeën. Na het vallen van dit doelpunt kijk ik naar de vier capo’s, maar zij zijn bezig om iedereen zingende te houden. Deze lui hebben weinig interesse in de wedstrijd vandaag.
Avontuur
De wedstrijd nadert zijn einde en meer dan een gelijkspel zit er niet in. Bij het laatste fluitsignaal van de wedstrijd is het vooral de teleurstelling die overheerst bij de thuissupporters. Er volgt nog een applaus van de spelersgroep voor de fanatieke supporters voordat ze verdwijnen in de spelerstunnel. Het stadion stroomt net als bij de vinck bij Valencia CF snel leeg. Het stadion is zo goed als leeg als een vader en een zoon nog enige tijd in het stadion blijven zitten. Zoonlief wil niet weg, terwijl vader naar huis wilt. Er speelt zich een mooi tafereel af tussen beide. Na nog een aantal keer omhoog te zijn gelopen, met zijn vlag gezwaaid te hebben en aan vader het stadion hebben te laten zien vertrekken ook zij uit het stadion. Voor mij is het tijd om te volgen en zo loop ik het stadion uit langs de gespoten graffiti, de ticketloketten en de hoofdingang van het stadion richting het centrum. Omdat het richting etenstijd is en ik geen lunch genuttigd heb is het tijd om snel op het terras te gaan zitten. Vlak bij het station zie ik een aantal stoelen vrij in de zon en besluit ik te gaan zitten. Bijkomend van de reis en indrukken tot nu toe bestel ik een biertje en een plank met lokale specialiteiten. Als de ober mijn bestelling op tafel zet verschijnt er een glimlach op m’n gezicht. Geen vetgemaakte met toegevoegde E-nummers vleeswaren en kaas maar gewoon pure smaaksensatie op een plankje. Ik smikkel rustig wat en drink wat voordat ik op de trein stap. In de trein kijk ik terug op een dag vol avontuur en nieuwe indrukken. Van frustratie op het vliegveld tot aan gelukkig zijn met een biertje in de hand en voetbal kijken. Ik zoek m’n appartement op om bij te komen want de volgende dag staat een stadion van mijn bucketlist op de planning.
