22 Mei 2022, Stade Joseph Marien
Het sprookje van de promovendus uit Zuid-Brussel is een week eerder tegen RSC Anderlecht ten einde gekomen. Club Brugge won thuis van Royal Antwerp FC waardoor de kampioen van vorig seizoen de titel prolongeert. Vandaag is er alleen nog maar eer te behalen. Op deze zomerdag reis ik wederom af naar Brussel om het prachtige Stade Joseph Marien te zien. Vanaf het begin tot eind is het genieten en is iedereen in feeststemming.
De dagen voor deze wedstrijd stonden bij mij in het teken van feestjes. Daardoor ben ik verre van fit, maar vincken is lijden. Na iemand afgezet te hebben op Eindhoven AirPort zet ik koers richting Den Bosch centraal. Daar staat een mede vincker op me te wachten. We hebben alle twee een abonnement gekocht voor de play-offs dus hebben we besloten deze laatste wedstrijd samen te rijden. Als we in België zijn en de tank gevuld moet worden is het meteen tijd om wat eten en drinken te scoren. Dit keer geen waterijsje als bij de bekerfinale, maar een cola zero met een donut. Als de navigatie ingesteld is naar de parkeerplaats van Panther Print kunnen we weer vertrekken. Bij aankomst in Brussel zijn de temperaturen tropisch. De zonnebrillen kunnen op en de jassen kunnen in de auto blijven liggen. Op naar het stadion en tijd voor een biertje.
Heuvel oplopend wordt het steeds drukker en gezelliger. Als we de straat bereiken waaraan de eretribune ligt draait de barbeque op volle toeren en is het rondom de cafés erg gezellig. Bij de Union’s Traverne halen we een goed glas Jupiler bier en genieten we van de sfeer. Met in de rechter hand een glas bier lopen we het beschermde Dudenpark in. Vanaf hier wandelen we door het park op zoek naar een opening om het stadion te zien. Aan het einde van het park komen we bij de oude ingang van het uitvak. De inmiddels onder graffiti gespoten ingang zien er oud en verlaten uit. Zonder enig toezicht zou je hier binnen drie tellen in het uitvak staan, maar het kan altijd makkelijker. Als we het park uit lopen zoeken we wat onverharde paden op. Vanuit hier komen we voor de ingang van het uitvak. Als we de bosjes uitkomen raken we aan de praat met een vriendelijke steward. Hij vertelt dat hij vrijwillig naar allerlei wedstrijden gaat als steward, omdat hij het leuk vindt. Hij stelt aan ons de vraag of we voor Union zijn of voor Antwerp. We zeggen dat we kaarten hebben voor Union waarop hij antwoordt dat we maar gewoon het uitvak van Antwerp in moeten. Toch willen we in het thuisvak zitten bij de Union supporters dus begroeten we de man voor het laatst en lopen we door. Nadat we de linie politie hebben gepasseerd lopen we naar de ingang toe. In vergelijking met de vorige wedstrijd hier gaat het vandaag juist redelijk vlot. De kaartcontrole gaat goed en ook bij het fouilleren kunnen ze niets vinden. Als we binnen zijn kijken we onze ogen uit.
We zoeken een staanplaats in de buurt van het uitvak. De tegenstander van vandaag heeft een goed gevuld uitvak meegenomen. Vanaf het begin hangt er een vriendschappelijke sfeer tussen l’Union en The Great Old. Als de spelers het veld betreden wordt er aan beide kanten een spandoek ontvouwt. Na het spandoek van de thuisploeg volgt een prima pyro. Het thuispubliek is fanatiek en is geen minuut stil. De wedstrijd daarentegen is niet om aan te gluren en is een veredeld oefenpotje. Als ik toe ben aan wat drinken besluit ik om naar één van de weinige horecapunten te lopen. Omdat er zo’n lange rij sta besluit ik om richting het einde van de eerste helft te gaan. Als minuut dertig aanbreekt loop ik de trap op en ga ik in de rij staan. Dan begint het lange wachten. De rust breekt aan en ik ben een aantal stappen vooruit gekomen. Inmiddels begin ik te begrijpen waarom supporters hier met een enorme hoeveelheid bier op de tribunes staan, omdat de horeca hier enorm langzaam is. Als de tweede helft begint sta ik nog steeds in de rij. Inmiddels zijn de groene hekjes een checkpoint voor mij geworden. Vanaf hier verwacht ik dat het wat sneller gaat, maar helaas. Als er inmiddels dik zestig minuten op de klok staan en The Great Old op voorsprong is gekomen ontvang ik eindelijk mijn drinken. Terug op de tribunes is onze reactie duidelijk. Het is te gek voor woorden dat je drie kwartier in de rij moet staan om aan je eten of drinken te komen. Dat mag de pret niet drukken en met de zon weer op m’n bol kijk ik de wedstrijd verder.
Als het einde van de wedstrijd dichterbij komt zingen beide supportersgroepen elkaar toe. De supporters van de uitclub hebben respect voor de club uit Brussel. Die als promovendus de titel misliep, maar met een tweede plek die recht geeft op voorronde Champions League een fantastische prestatie neergezet hebben. Het zijn alle twee traditieclubs krijgen wij te horen waardoor er onderling veel respect is. Met het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter zit het seizoen erop en wordt er een ereronde gelopen. Bij de fanatieke aanhang worden verschillende liederen gezongen en worden vlaggen uitgedeeld aan alle spelers. De hekken voor de huldiging worden neergezet voor de eretribune en dan gaan de spelers naar binnen. Dat is een teken voor een aantal supporters voor een pitch invasion. Als de eerste supporters het veld op rennen twijfelen wij geen moment. We klimmen over de boarding en rennen over het veld. De pitch invasion kan van de bucketlist af en we stormen richting de hekken. Ook de uitsupporters klimmen over de boarding en lopen het veld op. Supporters zitten op de lat, stoppen een stuk gras in hun tas of nemen een stuk doelnet mee. Als ik een stuk net af wil knippen als souvenir word ik aangesproken door steward. Helaas, maar we draaien om naar de eretribune waar de huldiging plaats gaat vinden. We zien dat we met een goede smoes of door gewoon door te lopen bij de spelers en staf kunnen komen. De steward bij de poort laat ons door en zo staan we tussen de spelersvrouwen, de spelers, de staf en journalisten.
De kratten Jupiler komen tevoorschijn en de spelers worden één voor één gehuldigd op het podium. Iemand vraagt aan ons waarom wij hier staan en wat voor functie wij hebben. Ik antwoord dat we gewoon supporters zijn. Hij draait zich geïrriteerd om kan zijn oren niet geloven. Deze meneer mengt zich onder de spelers en lijkt bevriend te zijn met een aantal van hen. Wij genieten ondertussen van alles wat er gebeurd. Supporters van Royal Antwerp staan nog steeds op het veld en zingen samen met de supporters van l’Union verschillende liederen. De spelers zijn gehuldigd en gaan naar binnen toe. De meneer die aan ons vroeg wat wij hier kwamen doen probeert ook naar binnen te komen. Hij wordt niet toegelaten en haalt wat streken uit. Dit is voor de stewards uiteindelijk genoeg om hem uit het stadion te zetten. Leedvermaak vinden wij het. Als de huldiging afgelopen is ritsen we nog een flesje cola mee uit de krat Jupiler en verlaten we het stadion. We werken nog een pizza naar binnen en vertrekken vervolgens uit Brussel. Het was een topdag in het Stade Joseph Marien en een dag die ik niet snel vergeet.
Instagram: Footballonly19